Tras iniciar a súa andaina académica en bioloxía pola Universidade de Navarra, e sen unha clara inclinación inicial cara á investigación, Marta Alonso deixouse cativar polo mundo da oncoloxía durante o seu doutoramento na Universidade Pública de Navarra. A súa paixón pola investigación consolidouse tras un enriquecedor postdoctorado no MD Anderson Cancer Center de Houston, onde descubriu a súa vocación polos tumores cerebrais infantís. Regresou a España, a súa terra natal, grazas a unha bolsa Ramón e Cajal, e desde entón lidera o Laboratorio de Tumores Sólidos Pediátricos do CIMA da Universidade de Navarra. O seu traballo pioneiro no uso de virus oncolíticos para tratar tumores cerebrais pediátricos promete revolucionar o tratamento do cancro infantil. Galardoada con premios como a Bolsa de L’Oréal-UNESCO «For Women in Science», a súa carreira é un testemuño do impacto que pode ter a dedicación e a paixón pola ciencia, ofrecendo un exemplo inspirador para futuras xeracións no campo STEAM.
1. Cóntanos un pouco sobre ti e a túa traxectoria ata chegar a dirixir o Laboratorio de Tumores Sólidos Pediátricos do CIMA da Universidade de Navarra Pois a verdade é que non tiña claro o da investigación ata tarde. Cursei bioloxía na Universidade de Navarra e, como non tiña claro que facer ao acabar, terminei facendo o doutoramento na Universidade Pública de Navarra. Alí xa me enganchei e gustoume moito o mundo da oncoloxía, así que acabei marchándome a facer un postdoctorado a Houston, ao Brain Tumor Center do MD Anderson Cancer Center, cos Dres. Fueyo e Gómez-Manzano. Alí foi onde descubrín os tumores cerebrais infantís e souben que era o meu. Volvín a España cunha bolsa Ramón e Cajal e vin a Pamplona porque son Navarrica e quería estar na miña terra cos meus. E desde entón ata o de agora.
4. Os tumores que afectan os nenos son considerados raros, polo que normalmente non contan co financiamento nin coa investigación suficiente. Esperas que a túa investigación poida cambiar isto? Pois a verdade que non o sei. Si que é necesario que o goberno de España dedique máis recursos a esta enfermidade, tanto na parte de investigación como na parte clínica. Hai que mellorar moitas cousas, e sobre todo que haxa investigación clínica que poida ir un pouco máis aló cando se esgotan os tratamentos convencionais (que son moi poucos). Si que espero que a nosa investigación, e a doutros, abra un camiño para que outros o poidan percorrer máis rápido. 5. Como crees que será recibida a investigación no desenvolvemento de novas terapias para tumores cerebrais infantís a nivel internacional? Hai grupos moi bos traballando neste campo, e a verdade é que a acollida é moi boa. Necesítase investigación punteira para estes nenos, feita con eles en mente. Estes tumores son diferentes aos dos adultos e hai que investigar por e para eles. Todo o que se fai ten eco a nivel internacional. 6. A túa formación postdoutoral foi en Texas no MD Anderson Cancer Center de Houston Que diferenzas ves entre a forma de investigar entre Estados Unidos e España? Sobre todo, a cantidade de recursos aos que poden optar, tanto para recursos humanos como materiais… Aquí pasámonos a maior parte do día pedindo diñeiro e logo xustificándoo. Así é difícil facer ciencia de calidade. 7. Hai algún proxecto ou área específica na que esteas especialmente interesada en traballar no futuro? Gustaríame que a curto prazo contemos en España cunha plataforma de terapias avanzadas para tumores sólidos pediátricos, na que se poidan ofrecer moitos ensaios diferentes para estes tumores. Algún proxecto con mulleres? Os nosos proxectos van dirixidos aos nenos e nenas sen distinción de xénero. No noso equipo hai maioría de mulleres, pero o que queremos é xente comprometida e con ganas de traballar, e eses tampouco teñen xénero. 8. Gañaches numerosos premios como o da Bolsa de L’Oréal-UNESCO «For Women in Science» ou a bolsa de ‘Consolidator grant’ do Consello Europeo de Investigación, como impactou isto na túa carreira? Todos estes premios ademais de axudar economicamente, sempre supoñen un recoñecemento ao traballo que facemos e tamén a darnos visibilidade. A nivel persoal sempre che axuda a pensar que algo estaremos a facer ben. !
9. Cales son os teus referentes femininos investigación e innovación? Os meus referentes son tanto femininos como masculinos. Sempre hai xente no camiño que che inspira e que che axuda a ir máis rápido. A miña anterior xefa, Cande Gómez-Manzano, sempre foi unha inspiración para min, pero tamén o seu marido e científico, Juan Fueyo, por posibilitar que me desenvolvese profesional e persoalmente. É moi importante ter bos líderes. Influíron no teu enfoque cara á investigación? Moitísimo, sobre todo en como quero exercer o liderado. A ciencia é moi importante, pero as persoas máis. Paréceme moi importante facer investigación coas persoas en mente, tanto os que van acabar recibindo o froito da nosa investigación como os nosos compañeiros e os que veñen detrás. 10. Gustaríanos que nos deixases un consello para as nenas e mulleres que están a ler esta entrevista e queren dedicarse a carreiras STEM ou emprender no sector tecnolóxico ou científico. Pois que poñan moita ilusión e esforzo en conseguir o que queren. Cada persoa ofrecemos unha versión moi valiosa e diferencial Estamos a esperalas !
Comentarios
Publicar un comentario